One small step ... for myself
27/06/2019 - Ellen AM Hartl
Het begint met een kleine stap. Mijn stap was in de zon aan de voordeur gaan zitten. En het zette me nadien met een boost in beweging.
Ik woon in een appartement op de eerste verdieping. Ik heb een terrasje aan de noord-oostzijde van het gebouw. Dus ben ik daar enkel gezegend met ochtendzon. Aan de voorzijde van het gebouw hebben we een voortuintje, open en zichtbaar voor heel de straat. En het lonkte mij al jaren om dan daar in het zonnetje te gaan zitten.
Wat hield me tegen? Negatieve, kritieke gedachten in mijn hoofd die me weerhielden om te kunnen genieten. Gedachten zoals: “Maar wat gaan de mensen dan denken van mij?”, “Daar zit ik dan zo onnozel te zitten lezen.”, “Dat gaat een stom zicht zijn, ik daar aan de voordeur.”, “Iedereen kan mij zien. Ik heb geen privacy zoals in een tuin.”, … Je kan je wel een beeld schetsen. We hebben allemaal wel eens zulke gedachten in ons hoofd zitten. En die gedachten hielden me tegen om net datgene te doen wat me zoveel deugd doet, wat me energie geeft, wat me kracht geeft, wat mijn zelfvertrouwen boost, wat me doet leven.
En het lijkt zoiets kleins en onzinnigs: durven aan de voordeur gaan zitten met een boek en drankje in de zon. Misschien is het bij jou wel iets anders. Maar hoe klein en onzinnig het misschien in eerste instantie lijkt, het is de eerste stap van een nieuwe reis en je brengt jezelf in beweging. Het was mijn eerste stap om de negatieve gedachten als onwaar te zien, om ze opzij te schuiven en te kiezen voor wat me deugd doet en energie en kracht geeft. Ik kwam in beweging.
Terwijl ik daar in de zon een boek zat te lezen, fietsten, wandelden en reden er verscheidene mensen langs. Telkens hoorde ik die negatieve gedachten fluisteren. Velen mensen negeerden me, kinderen staarden me aan bij het voorbijgaan, alsof ik een vreemd dier was, enkele mensen glimlachten in het voorbijgaan. En dan gebeurde er iets wonderlijks mooi. Een man wandelde langs en wenste me veel genot van de zon. Daarna een dame die kort een babbeltje met me deed en begreep waarom ik zo aan het genieten was. En meer en meer aanmoedigingen kreeg ik van wildvreemde mensen, elke keer wanneer ik daar aan mijn voordeur in de zon zat te genieten. Niemand, maar dan ook niemand, lachte me uit of vroeg wat ik in godsnaam daar zat te doen. Al die positieve aanmoedigingen gaf me de moed en ook de overtuiging dat die negatieve gedachten inderdaad voor niets goed zijn. Het is enkel een verlies aan energie en tijd.
De eerste kleine stap was voor mij gezet en vele stapjes volgden nadien. Ik bewoog en beweeg nog steeds verder weg van de negatieve gedachten en steeds dichter naar genot en plezier.