Ik heb gefaald
09/09/2018 - Ellen AM Hartl
Wat doet het mij deugd om het te zeggen en eindelijk naar buiten toe te geven.
IK HEB GEFAALD!!
Of liever, ik heb er eindelijk vrede mee dat ik niet perfect ben en hoef te zijn. Pfew!
Dit jaar ben ik me nog verder aan het verdiepen in de werkelijke, natuurlijke vrouwenkracht en wat dit wil zeggen, hoe deze te ervaren en te uiten. Ik zag het reeds lange tijd aankomen dat dit het jaar is dat ik me naar buiten begeef met deze vrouwelijke kracht en mezelf werkelijk laat zien wie ik ben, in al mijn zijn. Gaandeweg voelde ik echter een angst toenemen, een diepe angst die me weerhield om concrete stappen te zetten.
Ik vroeg me af wat die angst nu was, wat ze me te vertellen had. Want angst is
geen vijand of iets negatiefs wat we niet horen te voelen. Angst is één van de
emoties die ons vertelt dat er intern iets is wat nog niet helemaal in lijn ligt met onze ziel of ons ware zelf. Meestal, misschien zelfs altijd, zijn dit gedachten, oude gedachten uit conditioneringen of vervlogen fluisteringen uit de sociale omgeving en opvoeding.
Dus ik liet de angst toe en vroeg het om de achterliggende gedachte duidelijk te maken aan mij. Het kan confronterend zijn om de gedachte te horen omdat het iets duidelijk maakt binnen jezelf dat je bewust niet weet. “Als coach moet ik alles weten, zelf alles onder de knie hebben en kan ik niet falen, ik mag me nooit eens slecht voelen of denken dat ik het niet aankan, ik mag niet in oude patronen vallen of angst
ervaren of…”, dat was de gedachtegang achter mijn angst. Duidelijk legde ik mezelf enorm veel druk op de schouders! Over perfectionisme gesproken. Wel, dat weet ik nu over mezelf.
Door het lezen van de boeken over vrouwelijke wijsheid en kracht en via meditaties, vroeg ik me af of deze gedachtegang nu vrouwenwijsheid bezit of eerder een oude conditionering uit onze patriarchale maatschappij is. En ik denk dat ‘falen’ en je schamen omwille van je ‘falen’ of ‘fouten’ niet iets vrouwelijk is. Vrouwen bezitten kracht in hun kwetsbaarheid: het tonen van hun emoties en elkaar steunen in het leven van vallen en opstaan. Wij hoeven ons niet bewijzen in onze ‘perfectie’. Wij zien de imperfectie en houden daarvan. Dat is volgens mij het natuurlijk vrouwelijk
zijn.
Vanwaar komen die gedachten dan over prestatiedruk en falen? In onze huidige sociale structuur domineren hiërarchie, controle, macht, concurrentie en winstbejag, waarbij je succesvol bent en voorname status hebt als je de beste bent in je discipline of vak. Zo niet, ben je de verliezer en heb je gefaald, dan hoor je niet bij het ‘goede’ clubje.
Dit zijn geen natuurlijke vrouwelijke principes en denkpatronen. Ter verduidelijking, dit zijn volgens mij ook geen natuurlijke mannelijke principes, slechts volledig uit koers geslagen mannelijke eigenschappen die hun basis vinden in voor de mannelijke energie benodigde controle en discipline en het alfa-mannetjes-principe. Vrouwelijke energie echter, heeft geen controle nodig of hiërarchie, maar net flexibiliteit en ruimte om vrij te bewegen, de imperfectie. Daar is de ruimte voor ‘fouten’ zonder schaamte. Meer en meer vrouwen, zo ook in de boeken en blogs die ik lees, schrijven over hun pad met de ‘fouten’ en de lessen die ze hieruit geleerd hebben. Zij schamen zich er niet over, maar spreken er luidkeels en vol enthousiasme over omdat ze weten dat dit ook andere vrouwen kan helpen op hun pad naar hun innerlijke wijsheid en kracht. Ze tonen net hoe ze na het vallen, terug zijn opgestaan met elegantie, fierheid en soms een flinke portie humor als toemaatje.
Dus, lieve dames, ik heb ‘gefaald’ – of liever gezegd, ik was gevallen – en dat zal in dit leven nog wel vaker gebeuren. Maar schamen ga ik me er niet meer voor. Want door mij over de schaamte te plaatsen, voel ik me eens zo krachtig en ben ik trots om dit met jullie te delen. Op deze manier, door ook over mijn struikelingen te vertellen, toon ik mijn kwetsbaarheid als kracht en creëer ik de mogelijkheid om anderen te steunen en liefde te ontvangen vanuit alle hoeken.